Możemy powiedzieć tak: nauka Elżbiety o życiu duchowym, jej duchowość jest przede wszystkim duchowością wiernych świeckich. To jest nauka, która może z nas uczynić osoby wsłuchujące się coraz bardziej w Boga, w bliźnich i w to, co się wokół nas w świecie rozgrywa.

U końca swego krótkiego życia Elżbieta mówi o swoim "Bogu we mnie", ku któremu stale, w ciągu dnia, jest milcząco zwrócona. Zainspirowana swoim predykatem "od Trójcy Przenajświętszej" uświadamia sobie, że Bóg jest Wspólnotą trzech Osób (...)

Im więcej, im bardziej się powierza, tym bardziej spotyka wszechmocnego Boga, który jest "Bogiem wszystkiej Miłości" i pragnie ją w swojej Trójjedynej Miłości zanurzyć. I to jest to właśnie, co Elżbieta pragnie przekazać (...)