W dniu ostatecznym zdziwisz się, widząc swe siostry, które uwolnione od wszystkich niedoskonałości, ukażą się jako wielkie święte.

św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza

Przywykliśmy kojarzyć świętych z niebem. Pamiętajmy jednak, że i dusze oczyszczające się w czyśćcu są święte. Posiadają pewność swego wiecznego zbawienia. Doświadczają nadziei, która nie przysporzy zawodu. Pewne swego wejścia do wiecznej chwały oczekują tego momentu bez najmniejszej wątpliwości, bo znany jest im wyrok sądu szczegółowego. Są wolne od grzechów i doskonale zgodne z wolą Bożą. Pragną jedynie tego, czego pragnie Bóg. Nie mogą już zgrzeszyć ani też ulec najdrobniejszemu zniecierpliwieniu. Są wreszcie wolne od skoncentrowania na sobie. Cechuje je miłość doskonała. Miłują Boga bardziej niż siebie i wszystko inne. Nie mogą Go jednak jeszcze widzieć, bo gdyby Go zobaczyły, byłoby to już niebo. Święta Katarzyna z Genui pisze: ”Z wyjątkiem świętych w niebie, nie przypuszczam, aby u kogokolwiek można spotkać zadowolenie równe temu, jakie odczuwa dusza w czyśćcu”. Rozumie ona, że cierpienia, którym podlega, są czasowe i w sposób pewny zbliżają ją do bram wiecznej światłości. Cieszy się dokonującym się w niej procesem oczyszczenia. W tajemniczy dla nas sposób doświadcza go i towarzyszy mu. Widzi w nim i wielbi miłosierdzie Boga.