o. Michał od Jezusa, Maryi i Józefa
(Tadeusz Paweł Machejek)
1918 – 1998




Był wysokim urzędnikiem Kurii Rzymskiej. To śp. o. Michał Machejek OCD (1918-1998), karmelita bosy, zasłużony la wyniesienia na ołtarze wielu naszych rodaków i rodaczek.

Tadeusz Paweł Machejek, znany później pod imieniem zakonnym jako o. Michał, urodził się 29 czerwca 1918 r. w Podleśnej Woli k. Miechowa. Po ukończeniu siedmioklasowej szkoły podstawowej w Miechowie, rozpoczął szkołę lotniczą w Krakowie uzyskując legitymację pilota szybowcowego kategorii „B”. Marząc o karierze pilota wojskowego podjął studia średnie, aby potem móc zapisać się do oficerskiej szkoły lotniczej. Uczęszczał więc do gimnazjum im. Stanisława Jaworskiego w Krakowie, skąd przeniósł się do gimnazjum męskiego karmelitów bosych (niższego seminarium) w Wadowicach. W wolnych chwilach wykonywał modele samolotów. Zrezygnował jednak z pragnień bycia lotnikiem i wstąpił do Zakonu. Pod koniec życia wspominał, że „na dziedziniec klasztorny spadł z samolotu”. Habit karmelitański przyodział 13 lipca 1938 r. w Czernej k. Krakowa. Po roku złożył tam śluby zakonne i udał się do Lwowa, gdzie miał studiować. Jednak gdy wybuchła wojna, wraz ze swymi współbraćmi, pokonując różnorodne przeszkody, w listopadzie 1939 r. dotarł do Wadowic, bo w tamtejszym klasztorze przełożeni urządzili nauczanie filozofii i teologii dla kleryków.

W ciężkich warunkach okupacji, wśród ustawicznego zagrożenia ze strony okupanta, pod opieką św. Józefa doczekano się szczęśliwego wyzwolenia w 1945 r. i na kolejny rok studiów klerycy udali się do Krakowa. Tam 16 lipca 1946 r. diakon Michał przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Stanisława Rosponda. Po prymicjach kapłańskich przybył do Wadowic by pracować w niższym seminarium. Jako prefekt prowadził zajęcia praktyczne, uczył gimnastyki i religii oraz wznowił działalność drużyny harcerskiej im. o. Rafała Kalinowskiego.

Jesienią 1947 r. przełożeni zakonni skierowali o. Michała na studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1950 r., po uzyskaniu tytułu magistra, przybył on do Krakowa i podjął wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym Karmelitów Bosych, przygotowując równocześnie rozprawę doktorską pt. „Postulator w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych”, którą obronił latem 1952 r. W Krakowie pracował do 1960 r. Wykładał w seminarium, był duszpasterzem akademickim, dyrektorem Arcybractwa Dzieciątka Jezus, a w latach 1957-60 pełnił urząd III definitora prowincjalnego. Był też zaangażowany w Krakowskiej Kurii Metropolitalnej, jako cenzor książek, wizytator zakonów, członek trybunału beatyfikacyjnego abp. Józefa Bilczewskiego.

W latach 1961-62 o. Michał odbył studia na Papieskim Instytucie Duchowości „Teresianum” w Rzymie uzyskując tytuł licencjata z teologii życia wewnętrznego. Po powrocie do Krakowa nadal kontynuował zajęcia dydaktyczne, naukowe i duszpasterskie, a nadto podjął wykłady na Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego w Warszawie. Latem 1963 r. powierzono mu posługę przeora klasztoru w Poznaniu, skąd po dwóch latach wyjechał na prośbę Prymasa Polski do Rzymu, aby podjąć pracę jako Postulator Generalny Polski na rzecz polskich spraw beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych w Wiecznym Mieście. Zamieszkał w Kurii Generalnej Karmelitów Bosych i zorganizował przy polskim kościele pw. św. Stanisława w Rzymie Postulatorski Ośrodek Studiów, jako placówkę naukową, działającą w imieniu Księdza Prymasa i Episkopatu Polski.

Pracował tam do 1984 r., kiedy to św. Jan Paweł II mianował go relatorem, tj. wysokim urzędnikiem Kurii Rzymskiej w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, a od wiosny 1992 r. tejże kongregacji konsultorem. Dzięki zaangażowaniu o. Michała mogliśmy na ołtarzach Kościoła ujrzeć wielu naszych rodaków, mianowicie świętych: Alberta Chmielowskiego, Rafała Kalinowskiego, królową Jadwigę, Józefa Sebastiana Pelczara, Faustynę Kowalską i Stanisława Kazimierczyka. Nadto o. Michał doprowadził do beatyfikacji: Michała Kozala, Karolinę Kózkównę, Anielę Salawę, Bolesławę Lament, Kolumbę Gabriel, Marcelinę Darowską, Marię Karłowską, Bernardynę Jabłońską i Sancję Szymkowiak. Opracował nadto tzw. „positiones”, tj. dokumentację do ogłoszenia heroiczności cnót Wandy Malczewskiej, Teresy Kierocińskiej i wielu innych polskich i słowiańskich kandydatów do chwały ołtarzy. Gdy opuszczał grono relatorów został odznaczony przez Ojca Świętego Jana Pawła II medalem „Pro Ecclesia et Pontifice”, praktycznie najwyższym dowodem uznania dla pracownika Kurii Rzymskiej będącego zakonnikiem.

o. Michał odbył też parę podróży śladami świętych. W czerwcu 1992 r. – śladami św. Rafała Kalinowskiego, którego gloryfikacji poświęcił tyle czasu i serca. Dotarł aż nad jezioro Bajkał, miejsce katorgi Świętego i potem barwnie opisał swe większe i mniejsze przygody w bogato ilustrowanej publikacji. Postanowił nadto włączyć się do obchodów milenium męczeńskiej śmierci św. Wojciecha i zaczął szukać wszelkich śladów pobytu i kultu tego patrona Polski. Swe zamierzenie doprowadził do skutku publikując interesującą pod wielu względami pozycję po polsku i po włosku.

W listopadzie 1996 r. powrócił z Rzymu do Krakowa i zamieszkując w nowym klasztorze karmelitańskim na Prądniku Białym, siedzibie Kurii i Wydawnictwa Karmelitów Bosych, pracował nadal na rzecz polskich spraw kanonizacyjnych i propagacji kultu świętych, będąc przykładem pogodnej, radośnie przeżywanej starości i zachowując do końca optymizm i wrodzoną dobroć serca. Marzył o tym, by zorganizować przy Kurii Prowincjalnej Ośrodek Postulatorski, służący pomocą prowadzącym procesy beatyfikacyjne w polskich diecezjach. Przeszkodziła w tym jednak choroba i śmierć.

o. Michał Machejek zmarł 3 lutego 1998 r. w Krakowie i spoczął jako pierwszy w nowym grobowcu karmelitańskim na cmentarzu białoprądnickim. Pogrzebowi przewodniczył bp Albin Małysiak, a homilię wygłosił o. Dominik Wider OCD. Przebywający w Rzymie z wizytą „ad limina” prymas Polski – kard. Józef Glemp, nadesłał telegram kondolencyjny, co uczyniło także wielu innych hierarchów, w tym Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych i Sekretariat Stanu Stolicy Apostolskiej (w imieniu Ojca Świętego).

W szóstą rocznicę śmierci o. Michała na Karmelitańskim Instytucie Duchowości w Krakowie urządzono Sesję Kommemoracyjną ku jego czci. Swoje słowo z tej okazji nadesłał m.in. śp. kard. Franciszek Macharski, który napisał: „cieszę się, że środowisko krakowskie i współbracia zakonni śp. o. Michała Machejka przywołują jego pamięć w kolejną, szóstą już rocznicę jego śmierci. Jakże można by było nie pamiętać o nim, który tak bardzo wpisał się w promowanie i doprowadzanie do chwały ołtarzy naszych wybitnych rodaków, od św. Królowej Jadwigi, poprzez św. br. Alberta Chmielowskiego i o. Rafała Kalinowskiego, aż do św. siostry Faustyny Kowalskiej i wielu innych? Niechaj refleksja nad życiem i przesłaniem pogodnego Ojca Michała – bo chyba jako takiego większość z nas go zapamiętała – dopomaga wszystkim pracować dla chwały świętych, a zwłaszcza naśladować w codzienności heroizm ich życia w służbie Bogu i bliźnim”.

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD