Zaufanie

o. Paweł Hańczak OCD

W naszym życiu modlitwy (przechodząc, wędrując po mieszkaniach naszego serca) dochodzimy nieuchronnie do takiego momentu, kiedy wydaje się, że nic więcej nie da się zrobić. No bo przecież modlimy się każdego dnia, praktykujemy ascezę, jakieś drobne czy większe wyrzeczenia, pracujemy nad sobą – formujemy się, mamy stałego spowiednika lub kierownika duchowego, należymy do takiej czy innej wspólnoty i powoli, krok po kroku nasze życie duchowe się rozwija. Ale wydaje się, że niestety więcej nie da się już zrobić. Więc czy tak to ma wyglądać jeszcze przez wiele lat – mozolne wchodzenie, wspinanie się na Górę Karmel, kroczenie drogą doskonałości w trudzie, zmaganiu, ascezie, wyrzeczeniu; oczywiście, razem z przyjaciółmi, ludźmi, którzy mnie wspierają, modlą się za mnie, ale trudząc się i mozoląc każdego kolejnego dnia.

Dobrze sobie uświadomić, że Bóg spotykając się z nami, rozmawiając, przebywając z nami, pragnie od nas jednej, jedynej rzeczy – naszego bezgranicznego zaufania i stawania przed nim bez lęku, zaufania dziecka. Pragnie naszej wiary w to, że On nas kocha i że nie zrobi nam krzywdy i że chce nas nieustannie obdarowywać. Można powiedzieć, że chce niewiele, można zadziwić się, zapytać z niedowierzaniem, czy naprawdę tylko tyle, a jednak zaufanie to coś, co zmienia diametralnie naszą relację z Bogiem. Ufam Mu, a więc pozwalam Mu działać i to działać zdecydowanie, jeśli On tylko tego chce i w taki sposób, jaki chce, i kiedy chce, jak powie św. Teresa od Jezusa. Cała dotychczasowa praca nad sobą była pracą nad poznawaniem siebie, poznawaniem Boga, ascezą, wyrugowywaniem wad, rozwojem cnót, a teraz Bóg pragnie postawy serca, która oznacza ni mniej ni więcej, że jestem w stanie zawierzyć Mu wszystko i nie trzymam się kurczowo swoich schematów, mojej precyzyjnej i zdyscyplinowanej drogi do Niego. Bóg chce przecież przejąć kontrolę nad naszym życiem, ale chce On to zrobić tylko za naszą zgodą i robić to razem z nami. Modlitwa odpocznienia, medytacja, głębokie skupienie, dogłębne rozumienie prawd wiary, ale też dogłębne rozumienie, na czym polega prawdziwa miłość, to coś, co Bóg chce nam dać. Im bardziej Mu ufam, tym bardziej mnie obdarowuje, bo wie, że Nim nie pogardzę, ucieszę się i będę szedł dalej drogą modlitwy razem z Nim – Obecnym i Miłującym. Bóg chce nas przekonać, że Jego miłość jest darmowa, bezgraniczna, nieskończona i nieograniczona niczym. Bóg chce nam dawać siebie, udzielając też dzień po dniu drobnych prezentów, które dla Kochającego są naturalną oczywistością. Natomiast my bardzo często chcemy dojść do czegoś na siłę – jesteśmy prawie perfekcyjni w zachowywaniu tego, co trzeba, w różnych metodach, ilościach modlitw, zaplanowaniu naszego dojścia do Boga, ale tak mało mamy jeszcze do Niego zaufania. A On chciałby nam powiedzieć, że chce nam dać wszystko, chce nam uchylić nieba już tu na ziemi – ale czy my naprawdę w to wierzymy? A przecież całe Jego Serce jest nieustannie dla nas otwarte – Bóg chce nas nieustannie obdarzać łaskami – wewnętrzną radością, pokojem, opanowaniem, poczuciem bezpieczeństwa, Jego obecnością, przyjęciem, miłością, ale też cierpieniem, ciemnością, smutkiem, odrzuceniem, który On sam przeżywał. Bóg chciałby nam zadać konkretne pytanie – po całej naszej długiej i żmudnej drodze rozwoju duchowego, którą już przeszliśmy, po drodze, którą pokonaliśmy z zaangażowaniem i wysiłkiem: czy Mi naprawdę ufasz, czy jesteś w stanie zawierzyć Mi wszystko? Jak to obrazowo określi mała Teresa „stanąć przed Bogiem z pustymi rękami” – czyli nie trzymając niczego kurczowo w swoich dłoniach, ale otrzymując wszystko od Niego, a potem dzieląc się tym wszystkim. Zaufanie to coś, co zmienia całkowicie życie człowieka, zaczyna on wszystko widzieć w swoim życiu jako dar i łaskę od Boga, ufając Mu bezgranicznie. Dar niczym niezasłużony, niewypracowany, otrzymany w chwili kiedy się tego nie spodziewamy, prezent – pocałunek od Boga. (...)

Powyższy tekst stanowi fragment artykułu z najnowszego numeru Głosu Karmelu. Całość dostępna w wersji papierowej.