Święty czas łaski

Od szabatu do jubileuszu w Starym Testamencie

Szymon Wnęk OCD

Powyższy cytat z Miszny pokazuje, jak w kulturze żydowskiej elementy świeckie często pod postacią tradycyjnych rytuałów przeplatają się z religijnymi, nabierając nowego znaczenia. Nie jesteśmy tutaj daleko od świętowania znanego ze Starego Testamentu czy tego stanowiącego nasze doświadczenie. Izraelici obchodzili indywidualne święta, które były związane ze szczególnymi wydarzeniami w życiu konkretnych osób, jak urodziny czy ślub, i często robili to bardzo hucznie. Równie ważną rolę odgrywały uroczystości wspólnotowe. Tych, podobnie jak w dzisiejszych czasach, było wiele i często ewoluowały, przybierając coraz to nowsze formy. Zatrzymajmy się zatem pokrótce na najważniejszych uroczystościach znanych w Starym Testamencie, aby uchwycić ich istotę.

Święta dawnych czasów

Na samym początku naszą uwagę przyciąga święto najczęściej obchodzone w Izraelu, czyli Szabat (šabbāt). Właśnie wtedy co tydzień cały Lud Boży wchodził w święty czas, w którym zabroniona była jakakolwiek praca (Wj 23:12), by w ten sposób upamiętnić dzieło stworzenia i naśladować odpoczynek Boga w siódmym dniu.

Przechodząc do świąt corocznych, już w pierwszym miesiącu kalendarza hebrajskiego (nîsān) natrafiamy na Paschę (pěsǎḥ). Było to święto kluczowe dla każdego Izraelity, gdyż właśnie wtedy wspominano wydarzenie wyjścia z Egiptu, kiedy Bóg wyprowadził Swój Lud z domu niewoli. Oprócz obrzędów samego święta, przez siedem dni nie spożywano nic, co zawierało zakwas, sięgając pamięcią do poleceń Pana i wydarzeń z nocy paschalnej (Wj 12; Pwt 16:1-8). (...)

Powyższy tekst stanowi fragment artykułu z najnowszego numeru Głosu Karmelu. Całość dostępna w wersji papierowej.