Oddaję się Bogu cały (...), ale jestem w pełni świadomy swojej słabości (...). Dlatego wszystkiego oczekuję od dobroci Boga. Oddaję Mu siebie, ale tylko po to, aby mógł nade mną pracować i uczynić mnie takim, jakim chce, abym był, i doprowadzić mnie do swojego zamysłu. On mnie pragnie i ma mnie w swoich myślach od wieczności. (Decyzja o święceniach do subdiakonatu z 1924 r.)

Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu. (Dz 20,35)