Homilia o. Szczepana Praśkiewicza OCD
we wspomnienie św. Rafała Kalinowskiego

Msza czwartkowa przy Grobie św. Jana Pawła II 20 listopada 2025 r.

Dzisiaj, gdy w naszej Eucharystii przy grobie św. Jana Pawła II celebrujemy wspomnienie św. Rafała Kalinowskiego, powstańca, sybiraka i odnowiciela Karmelu w Polsce, chciejmy przywołać szczególne związki, jakie łączyły świętego Papieża z dzisiejszym Patronem. Jan Paweł II urodził się w Wadowicach, gdzie zaledwie 13 lat wcześniej, zmarł o. Rafał Kalinowski. Papież – jak często wspominał – od samego dzieciństwa słyszał wiele o ojcu Rafale i jemu dane było go beatyfikować i kanonizować. Nazywał o. Rafała „świętym, ze swego rodzinnego miasta”, mówił o nim przy spotkaniach z naszymi współbraćmi, tych oficjalnych, jak kapituły generalne, odwiedziny kurii generalnej czy „Teresianum”, jak i tych prywatnych, wszak za jego pontyfikatu drzwi domu papieskiego były dla karmelitów, zwłaszcza wadowickich, zawsze otwarte. Uczestnikom jednej z kapituł Papież zwierzał się: „Karmelitów bosych znam od dziecka. Urodziłem się bowiem w Wadowicach, gdzie znajduje się wasz klasztor, sławny z tego, że jego budowniczym i przeorem był o. Rafał Kalinowski”. Innym razem powiedział: „Gdy spoglądam w mą przeszłość, widzę, że żyłem w sąsiedztwie klasztoru karmelitańskiego, w miejscu naznaczonym życiem i śmiercią o. Rafała Kalinowskiego. (…) Spotykałem karmelitów jako chłopiec, w ich habitach, obserwowałem surowość ich życia, która była widoczna nawet zewnętrznie. Od chłopięcych lat chodziłem zawsze spowiadać się do waszego kościoła. Pozostawiliście ślad na całe moje życie”. I moglibyśmy kontynuować…

Siostry Bracia, zarówno tu zgromadzeni, jak i łączący się z nami za pośrednictwem mediów. Pozwólcie, że pozostając nadal przy tym wątku powiązań św. Jana Pawła II ze św. Rafałem Kalinowskim, przywołam jeszcze papieską homilię z dnia kanonizacji o. Rafała sprzed 34 lat. Ojciec Święty powiedział w niej, i to aż czterokrotnie, że nasz święty „oddał życie”. Tak! „Oddał on życie – cytuję papieskie słowa – za rodaków, dla większej wspólnej sprawy, bo Ojczyznę ziemską ukochał tak, że dla tej sprawy wybrał śmierć”, [przystąpił do powstania styczniowego, za co wydano na niego wyrok śmierci, zamieniony potem na 10 lat katorgi syberyjskiej]; następnie „oddał życie z miłości do ojczyzny wiekuistej przez karmelitańską profesję, wpisaną w życie zakonne pokutę i ascezę, aby jeszcze pełniej miłować Chrystusa”; nadto „oddał życie za bliźnich poprzez kapłańską służbę, zachęcając wszystkich do świętości i stając się męczennikiem konfesjonału”; i w końcu „oddał życie za sprawę jedności Kościoła”, co przejęła jego kolekta mszalna.

Bracia i siostry: dzisiejsza liturgia słowa, fragment z Pierwszej Księgi Machabejskiej (1Mch 2,15-29), stawiła nam przed oczy postać Matatiasza, wiernego prawu Bożemu. Tak jak on, verus israelita, był przykładem dla Żydów w czasie panowania Seleucydów, tak św. Rafał – verus carmelita, pozostaje wzorem wierności dla nas. W wirze dzisiejszego świata, zalewie liberalizmu, pornografii, permisywizmu, oportunizmu, gdy w naszej Ojczyźnie jest tyle podziałów, niezgody i niesprawiedliwości, gdy szerzy się niej ideologia gender i panoszą się ruchy lgbt, że chciałoby się zapłakać, jak Pan Jezus zapłakał nad Jerozolimą (Łk 19,41-44), co przypomniała nam dzisiejsza ewangelia, on, św. Rafał Kalinowski, dzisiejszy patron, bohater narodowy, poprzez swoje, tak bardzo podkreślone przez św. Jana Pawła II „oddanie życia”, zachęca nas do modlitwy i ofiary, a nadto do rzetelnej służby Ojczyźnie, dla której wycierpiał kajdany i za którą oręduje dziś przed tronem Bożym. Amen.