Norbertanki z Witowa

Sierpień jest miesiącem szczególnej pamięci o poległych za Ojczyznę, wszak to miesiąc Powstania Warszawskiego z 1944 r., a nadto wcześniej, bo w 1941 r., miesiąc głodowej śmierci w bunkrze obozu oświęcimskiego św. Maksymiliana Marii Kolbego, pierwszego naszego rodaka wyniesionego na ołtarze w okresie powojennym (1971).

Nie zapominajmy też, że 9 sierpnia 1258 r. okrutną śmierć męczeńską poniosły z rąk Tatarów mniszki norbertanki z klasztoru w Witowie k. Piotrkowa Trybunalskiego. Męczeństwo sióstr w obronie swej czystości opisał Florian Jaroszewicz w swym dziele „Matka świętych Polska” (Kraków 1767, s. 389-390). Czytamy tam: „Gdy Tatarzy do klasztoru gwałtem wpadli i on splądrowali, a Panienki Chrystusowe sromocić chcieli, mężnie się im od Ducha Świętego umocnione oparły, a tak rozjuszeni wszystkie na szablach roznieśli. Tak dwojaką dotrzymanej wiary i dochowanej Bogu czystości, koronę od Boga odebrały”.

O męczennicach z Witowa wspominają liczne kroniki zakonu norbertanów. Źródła mówią o kulcie „Świętych Norbertanek Witowskich”. Niektórzy podają, że mniszki zamordowano już w 1240 lub 1242 roku. Wątek ich męczeństwa przeniknął także do literatury (np. Jadwiga Deotyma, „Branki w jasyrze”).

Ileż to cierpienia znosiły dla Chrystusa i dla Polski poprzednie pokolenia! Zawsze pozostawały jednak wierne swej chrześcijańskiej i patriotycznej tożsamości. Uczmy się od nich podobnych postaw w naszej dzisiejszej rzeczywistości, gdy wizerunki św. Maksymiliana, błogosławionej Rodziny Ulmów i rotmistrza Witolda Pileckiego usuwa się z Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku.

Gromadząc się na Mszach św. w intencji Ojczyzny obejmijmy modlitwą wszystkich, którzy oddali życie z miłości do Ojczyzny, także Żołnierzy Niezłomnych zamordowanych przez bezpiekę, wznosząc równocześnie błagalne prośby o Boże błogosławieństwo dla Polski naszych dni.

o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD
Nasz Dziennik, 31 lipca 2024, s. 11