Dalszy rozwój laikatu karmelitańskiego

Opiekę duchową nad powstałymi wspólnotami III Karmelu prowadzili ojcowie karmelici bosi z Czernej i Wadowic a nad grupą tercjarzy krakowskich istniejącą przy klasztorze sióstr na Łobzowie od 1910 roku karmelici z nowopowstałego klasztoru w Krakowie przy ul. Rakowickiej. Przy tym nowym klasztorze zbierała się wspomniana wspólnota, której duchowym kierownikiem był o. Ignacy Bylica. Powoli kongregacja ta traciła swój charakter elitarny, przyjmując w swoje szeregi tych mieszkańców Krakowa i okolic, którzy byli członkami wspólnot w Czernej lub w Wadowicach. W 1911 r. profesję w krakowskim Trzecim Zakonie złożyło 19 osób, a liczba zaczynających nowicjat w tej wspólnocie była dwukrotnie większa.

Dla członków trzeciego zakonu karmelitańskiego na ziemiach polskich została wydana reguła w 1901 r. oraz kilka pomocniczych książeczek. W roku 1905 staraniem klasztoru w Czernej ukazał się w Krakowie Podręcznik do nauki i nabożeństwa dla członków Trzeciego Zakonu Najśw. M. Panny z Góry Karmelu i św. Matki Teresy, liczący 704 strony, będący w większej części tłumaczeniem podręcznika dla tercjarzy z Niemiec. O. Rafał doprowadził do wydania w 1895 r. polskiego tłumaczenia życiorysu generała Vedastusa de Sonisa, autorstwa biskupa Bonnarda. Generał ten był tercjarzem Karmelu.

Inspirującą siłą tworzenia wspólnot tercjarskich był klasztor czerneński a na mniejszą skalę także klasztor wadowicki, tam gdzie żył i działał św. Rafał Kalinowski. Pierwsza seria rekolekcyjna dla Świeckiego Zakonu Karmelitańskiego odbyła się w Czernej w 1903 r. Z upływem lat wśród rekolektantów zarysowała się przewaga uczestników ze Śląska. Nauki rekolekcyjne prowadzili ojcowie z Czernej i Wadowic. W Czernej na początku XX wieku profesję tercjarską składało co roku kilkadziesiąt osób pochodzących głównie ze Śląska. Nowe wspólnoty III Zakonu powstawały w oparciu o bractwa szkaplerzne istniejące przy klasztorach w Czernej i w Wadowicach. W samej Czernej do bractwa szkaplerznego NMP od 1888 r. do 1911 r. zostało przyjętych 36 369 osób. Spis członków bractwa w Wadowicach do 1904 roku zawiera natomiast 15 479 nazwisk. Wraz ze wzrostem ilości pielgrzymek ze Śląska i osób przyjmujących szkaplerz karmelitański powstawały liczne grupy zainteresowane pełniejszym udziałem w życiu karmelitańskim.

W 1897 r. wśród tercjarek czerneńskich (Marianny i Magdaleny Kuczabskich z Nowej Góry) czyniono nawet próby założenia regularnego zgromadzenia tercjarskiego w celu prowadzenia działalności charytatywnej, prowadzenia zakładów opiekuńczych dla dzieci wiejskich i robotniczych, starców i dziewcząt. Mimo poparcia ze strony o. Jana Bouchaud inicjatywa ta nie została zaakceptowana przez biskupa krakowskiego. Św. Rafał interesował się nią, ale nie widział możliwości wprowadzenia jej w życie.

W 1898 r. powstała nowa kongregacja tercjarska przy kościele pw. Wniebowzięcia NMP w Chorzowie. W kilkanaście lat później wspólnoty śląskie Trzeciego Karmelu rozwinęły się niezwykle szybko a ich liczba była rzędu kilkunastu, skupiając w swych szeregach około tysiąca tercjarzy, którzy przyjeżdżali do Czernej nie tylko po wodę ze źródła, ale aby odrodzić i wzmocnić wiarę. Utalentowanymi promotorami tych wspólnot III Karmelu byli karmelici bosi, przyjaciele i uczniowie św. Rafała: o. Jan Baptysta Bouchaud, o. Jozafat Styczeń, o. Albert Drobniak, bł. o. Alfons – Maria Mazurek, o. Bernard Smyrak, o. Mieczysław Woźniczka, o. Kajetan Furmanik i inni. Ta cała działalność aż po dzień dzisiejszy to charyzmatyczne promieniowanie duchowe św. Rafała i jego piękna postawa wobec Świeckiego Laikatu Karmelitańskiego.