Catalina de Cardona, pustelnica i ascetka, jest jedną z bardziej osobliwych postaci pojawiających się na kartach historii karmelitańskiej Reformy.

Catalina prowadziła życie wypełnione praktykami pokutnymi, których nie starała się ukrywać, a wręcz traktowała je jako formę świadectwa. Zdobyła sobie wielki szacunek jako „dobra kobieta”, krążyły opowieści o jej cudach i zwycięstwach nad demonami.

W maju 1571 r. przybyła do Pastrany szukając karmelitów bosych chętnych do założenia nowego klasztoru w La Roda w pobliżu jaskini, w której Catalina założyła swoją pustelnię. W Pastranie, w obecności wszystkich braci, przyjęła habit karmelitański. Co ciekawe, nie był to strój karmelitanek bosych, ale posiadający kaptur habit męski. Jak wspomina Teresa od Jezusa w Fundacjach, „nie w tej myśli jednak, by chciała złożyć śluby i poddać się Regule zakonnej. Do życia zakonnego nigdy nie miała powołania, bo inną drogą Pan ją prowadził; od związania się ślubami powściągała ją głównie obawa, że przełożeni mogliby jej w imię posłuszeństwa zabronić ukochanych jej umartwień i życia na samotności” (F 28, 30).

Wkrótce po przyjęciu habitu opuściła Pastranę, by zbierać pieniądze na nową fundację i skierowała się do Madrytu. Tam poznała m.in. Juana de Austria, który wkrótce miał poprowadzić do bitwy chrześcijańską flotę pod Lepanto.

W oficjalnej historii Zakonu Catalina de Cardona zapisała się jako fundatorka klasztoru w La Roda. Choć odrzuciła życie we wspólnocie mniszek, w historiografii bywa wspominana jako „siostra”. Jerónimo Ezquerra, tworząc listę stu karmelitanek bosych wyróżniających się cnotami, umieszcza Catalinę na drugim miejscu po Teresie od Jezusa. Wielu zakonników traktowało ją jako wzór pokuty i samotności, nie bacząc na obcy duchowi św. Teresy dystans do życia wspólnotowego oraz prymat ascezy nad posłuszeństwem.

W Pastranie, niedaleko pustelni Cataliny, znajdował się karmelitański nowicjat. Przykład ascetki pobudzał młodych adeptów do życia w większej surowości. Ci, jako formatorzy i przełożeni, wpłynęli bezpośrednio lub pośrednio na kierunek obrany przez klasztory karmelitów bosych w Kastylii pod koniec XVI w. Cardona wpisała się w pojawiające się pośród karmelitów bosych tendencje do rygoryzmu, które doszły do głosu szczególnie w tzw. Kongregacji Hiszpańskiej w XVII w.