Klasztor polskich karmelitanek dawnej obserwy zakonnej, zwanych niekiedy trzewiczkowymi, ufundowany w Dubnie na Wołyniu w 1688 roku przetrwał dwieście lat. Był drugą i ostatnią po klasztorze lwowskim placówką tego zakonu na ziemiach polskich. W 1890 roku został skasowany ukazem cara Aleksandra III. Pismo kasacyjne informowało, że siostry mają go opuścić 1 maja do godziny 10.30. Jako nowy dom wyznaczono im sandomierski klasztor benedyktynek.

Wyjeżdżając z Dubna zabrały ze sobą szaty i naczynia liturgiczne, łaskami słynący obraz Matki Bożej Szkaplerznej, krucyfiks oraz ważniejsze przedmioty i dokumenty. W 1903 roku ostatnie dwie karmelitanki, Antonina Drewnowska i Jadwiga Zielińska, były zmuszone opuścić Sandomierz razem z benedyktynkami i przenieść się do Łomży, gdzie zakończyły swoje życie.

Prezentowana fotografia – wykonana w dubieneckim zakładzie fotograficznym w 1890 roku – przedstawia dwie karmelitanki trzewiczkowe, siostrę Jadwigę Zielińską i matkę Marcelinę, które w majowy dzień 1890 roku wraz z pozostałymi siostrami musiały opuścić swój klasztor. Siostra Jadwiga ofiarowała tę fotografię przeoryszy karmelitanek bosych w Przemyślu matce Annie Kalkstein (1842-1911), a na odwrocie umieściła następującą dedykację (tekst w dosłownym brzmieniu):

„Na pamięć drogiej Matce Annie, Przełożonej Klasztoru Panien Karmelitek, od jednej z najniegodniejszych, Jadwigi, Karmelitki Dawnej Obserwancii, stojącej obok Matki Marcelliny, Subprzeoryszy, w przeddzień wygnania 1890 roku”.

o. Jerzy Zieliński OCD