Zbiór Mszy świętych o Najświętszej Maryi Pannie
W uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej, 15 sierpnia 1986 r., ukazał się w Rzymie Zbiór Mszy o Najświętszej Maryi Pannie, stanowiący osobną księgę liturgiczną, zawierającą formularze 46 Mszy świętych maryjnych. W wydaniu polskim (Pallottinum, Poznań 1998) księgę uzupełniono jeszcze dwoma formularzami mszalnymi: o Najświętszej Maryi Pannie, Królowej Polski i o Najświętszej Maryi Pannie Częstochowskiej. Jak czytamy we Wprowadzeniu teologicznym i pastoralnym do tejże księgi liturgicznej, „Zbiór Mszy o Najświętszej Maryi Pannie, zatwierdzony przez św. Jana Pawła II i ogłoszony przez Kongregację Kultu Bożego, zmierza głównie do tego, aby w kulcie oddawanym Maryi Dziewicy mieć na względzie te obchody, które odznaczają się nauką, wyróżniają się bogatą treścią i w sposób właściwy przywodzą na pamięć wydarzenia zbawcze, dokonane przez Pana Boga w Najświętszej Dziewicy ze względu na tajemnicę Chrystusa i Kościoła” (nr 19). Znajdujemy też we Wprowadzeniu informację, że zbiór „składa się w dużej części z formularzy Mszy o Najświętszej Maryi Pannie, które istnieją w mszałach własnych Kościołów partykularnych, Instytutów zakonnych i w samym Mszale rzymskim” i przeznaczony jest przede wszystkim dla sanktuariów maryjnych, gdzie często odprawia się Msze o Najświętszej Maryi Pannie (…) i dla wspólnot kościelnych, które pragną odprawiać Mszę o Najświętszej Maryi Pannie w soboty Okresu Zwykłego” (nr 20-21). Wszystko zaś po to, aby „pielęgnowano autentyczną pobożność względem Matki Pana i aby tę pobożność przenikał prawdziwy duch liturgii” (nr 29).
Zauważmy, że formularz nr 32, zatytułowany „Najświętsza Maryja Panna Matką i Mistrzynią żucia duchowego” został wzięty, z drobnymi zmianami, z mszału własnego Zakonu Karmelitów Bosych, o czym skądinąd informuje w zbiorze wstęp do tegoż formularza (s. 140). Równocześnie ze zbiorem ukazał się też Lekcjonarz do Mszy o Najświętszej Maryi Pannie (Pallottinum, Poznań 1998), „stanowiący obszerny i urozmaicony corpus, który powstał w ciągu wieków dzięki staraniu wspólnot kościelnych starożytnych i nowych” (Wprowadzenie, nr 2).
o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD
