W tejże chwili ujrzałam nad moją głową gołębicę, różną bardzo i większą od naszych ziemskich gołębi. Miasto pierza miała na piersiach jakby łuski z masy perłowej, silny blask z siebie wydające. Innego razu ujrzałam też gołębicę, unoszącą się nad głową jednego ojca z Zakonu św. Dominika, tylko że promienie i jasność jej skrzydeł nierównie dalej, jak mi się zdawało, się rozciągały. Objawiono mi, że ten Ojciec wiele dusz pociągnie do Pana.

(KŻ 38,10.12)

Dlaczego to widzenie, dające tyle radości zmysłom, budziło u Świętej lęk? Dlatego, że było nie z tego świata. Gdy dochodzi do autentycznego spotkania człowieka z Bogiem, który jest tak różny od niego, po trzykroć Święty, budzi się w sposób naturalny niepokój. Jednak pod wpływem tego nieziemskiego piękna on ustępuje, bo człowiek zatapia się niejako w kontemplacji Boga i Jego przymiotów, pozostając przez dłuższą chwilę w tym zachwyceniu. Co może oznaczać ta gołębica pokryta perłami zamiast perzem? Gołębica unosiła się nad wodami Jordanu w czasie chrztu Jezusa. Ojciec głosem z nieba potwierdził misję Jezusa i Jego Boskie pochodzenie. Można zatem powiedzieć, że niebo samo potwierdza misję św. Teresy. Bóg niejako mówi, że ma ona rację, przeprowadzając reformę karmelu. Ona spełnia tym samym Jego odwieczną, świętą wolę. W tych gołębnikach, które zakłada, On będzie odbierał chwałę i dzięki świętości życia żyjących tam zakonników, wielu nawróci się do Pana. Choć sama łaska jest nadzwyczajna, cudowna, to można rzec, że to nic nowego, nie jest to coś, czego nie było, bo już w Starym Testamencie Bóg misję proroków potwierdzał cudami i nadzwyczajnymi znakami.

br. Tomasz Kozioł OCD

fot.unsplash.com